Rozdział VI - Co sześć głów, to nie dwie

     

 - CO?! NIGDY W ŻYCIU! – wykrzyczała na cały głos Evelyn po usłyszeniu mojej propozycji podczas poniedziałkowej lekcji transmutacji.

 Prowadząca lekcję McGonagall słysząc wybuch mojej kochanej koleżanki odprowadzona ciekawymi spojrzeniami uczniów podeszła do naszej ławki.

- Panno Polow, cóż stało się tak okropnego, że swoją frustrację musiałaś wyrazić krzykiem? Może chciałabyś się z nami podzielić tym straszliwym faktem, który usłyszałaś od panny Grandwels? – spytała.

Evelyn spaliła buraka i zaczęła gorączkowo się tłumaczyć.

- Nie, pani profesor, ja po prostu eeee… dowiedziałam się, że yyyy…. w tym tygodniu ma nie być transmutacji i ja eee…. bardzo się zdenerwowałam, ponieważ jaaa ee… bardzo lubię ten przedmiot– zakończyła, a większość klasy zaczęła się śmiać.

 - Masz rację, w piątek nie będę miała z wami lekcji, gdyż z większością nauczycieli wybieramy się na posiedzenie w Ministerstwie – oznajmiła McGonagall patrząc wzrokiem Bazyliszka na Evelyn – A skoro tak bardzo lubisz transmutację, to proszę przemień zapałkę w igłę.

- Ekhmm, no dobrze – powiedziała.

Wzięła kilka wydechów po czym machnęła różdżką w powietrzu. Wydobyło się z niej kilka błękitnych iskier, ale zapałka w ogóle się nie poruszyła.

- Widzę, że jeszcze nie opanowałaś tego, dlatego na następnej lekcji sprawdzę, czy już się nauczyłaś. Gryffindor i Slytherin tracą pięć punktów. Proszę powrócić do transmutowania – zakończyła swój wywód McGonagall po czym powróciła do swojego biurka w dalszym ciągu omawiając temat.

- Muszę udzielić ci lekcji wymyślania dobrych wymówek – szepnęłam, gdy u wszystkich uczniów opadło zainteresowanie tą sprawą.

- Transmutacja to nie jest moja dobra strona – jęknęła – A to co powiedziałaś wcześniej, moja odpowiedź brzmi nie. Kategorycznie odmawiam. Po co nam oni potrzebni?

- Evelyn, od tego zależy powodzenie naszego planu. Sama słyszałaś McGonagall, że przecież tego dnia nie będzie ich w szkole. Jakby coś się stało to kto nam pomoże? A wiesz nie mam zbyt dużej ochoty, aby jeden z Ślizgonów pokiereszował mi twarz – mruknęłam, a ona westchnęła.

Machnęłam różdżką na zapałkę, która znajdowała się na ławce przede mną, a ona zamieniła się w błyszczącą igłę.

- No nie wiem… nie sądzę, aby nam pomogli w takiej poważnej sprawie…

- Proszę cię, na pewno się zgodzą. Nie przepuszczą takiej okazji – namawiałam dalej Evelyn licząc, że w końcu ulegnie.

-  No dobra… zgoda – westchnęła.

Uśmiechnęłam się szeroko.

- Jednak nie straciłam daru przekonywania.

***

Evelyn’s POV

- Powiedzcie mi, dlaczego Binns każe nam napisać to przeraźliwie nudne wypracowanie o goblinach. Kogo to obchodzi? Aż trzy stopy! Co ja mam niby napisać? – użalała się Jane, gdy obie we trójkę siedziałyśmy w gwarnym Pokoju Wspólnym już po kolacji.

Jane i Eleanor rozmawiały i grały w szachy czarodziejów, a ja czytałam książkę wtrącając się co jakiś czas do rozmowy.

- Profesor Binns mógłby mnie co noc usypiać opowiadając o buntach goblinów. Byłaby to piękna kołysanka – oznajmiłam, a Jane i Eleanor zaśmiały się.

Rozglądając się po Pokoju Wspólnym zaczęłam szukać Huncwotów co nie było trudne, gdyż byli otoczeni wianuszkiem dziewczyn co chwilę wybuchających śmiechem z opowiadanych przez nich żartów. Dlaczego się na to zgodziłam? Zostałam przyciśnięta do muru przez Larissę i teraz muszę z nimi jeszcze dzisiaj porozmawiać. Tylko nie mam pojęcia jak to zrobić, skoro za każdym razem otoczeni są jakąś grupką.

- No nie! Dlaczego ja zawsze przegrywam!? – powiedziała Jane, a Eleanora wybuchła śmiechem. – Śmiej się śmiej, ale kiedyś cię pokonam!

- Chyba jeszcze trochę na to poczekam. – powiedziała, a Jane udała obrażoną, jednak zdradził ją jej uśmiech błąkający się na twarzy.

- Dobra – ziewnęła Jane – Ja już idę spać, jestem wykończona.

- Ja również. Idziesz Evelyn? – spytała Eleanor.

Pokręciłam głową, a dziewczyny po schodach udały się do naszego dormitorium. Postanowiłam poczekać w Pokoju Wspólnym aż całe towarzystwo choć trochę się rozproszy i będę mogła spokojnie z nimi porozmawiać. Westchnęłam i korzystając z okazji wyciągnęłam nieszczęsną zapałkę po czym zaczęłam z uporem próbować ją transmutować.

***

- Trzeba dodać sześć kłów węża, a nie siedem – usłyszałam za sobą spokojny głos, gdy od ponad godziny męczyłam się z pisaniem wypracowania na temat lekarstwa na czyraki.

Odwróciłam głowę i ujrzałam Remusa Lupina, który nieśmiało się uśmiechał. Spojrzałam w egzemplarz Magicznych wzorów i napojów.

- Rzeczywiście, masz rację. Dziękuję – powiedziałam i od razu poprawiłam swój błąd – Gdzie są twoi przyjaciele?

- To już nie mogę nigdzie chodzić sam? – spytał.

- Oczywiście, że możesz – westchnęłam, gdyż wiedziałam, że nadeszła idealna okazja – Po prostu chciałabym z wami porozmawiać.

Remus wyglądał na zdziwionego. W sumie nie dziwię mu się, jakaś pierwszoklasistka chce z nimi porozmawiać, a dopiero kilka tygodni wyzywała ich od największych idiotów.

- No dobra, zawołam ich – powiedział i ruszył po schodach do ich dormitorium.

Zauważyłam, że przez te godziny, gdy oddałam się nauce Pokój Wspólny w zupełności opustoszał. Ciekawe, która jest godzina. Po kilku minutach Remus wrócił, a za nim szli rozbawiony James i Syriusz, którzy okładali się ze śmiechu.

- Gdzie jest Glizdogon? – spytałam, a oni popatrzyli na siebie i wybuchli jeszcze większym śmiechem.

- Nasz kochany Peter… – zaczął James, ale nie mógł dokończyć przez kolejny napad śmiechu.

- Jest aktualnie nie do dyspozycji – powiedział rozradowany Syriusz – Jest mu trochę zielono.

Podczas, gdy James i Syriusz nadal nie mogli dojść do siebie Remus za spokojem wytłumaczył mi ich dziwne zachowanie.

- Peter przez przypadek zjadł cukierka, który mieliśmy dać Ślizgonom no i niestety…. Stał się zielonym bąblem.

- Na serio chcieliście dać to wszystkim Ślizgonom? – spytałam powoli wkurzona.

- Nie, oczywiście, że nie! Nie jesteśmy tak okropni jak myślisz. Kilku nam zaszło za skórę i musimy dać im miłą niespodziankę. – wyszczerzył zęby Syriusz.

- Jakoś wcześniej nie mieliście skrupułów, aby zmienić wszystkim kolor włosów. Zresztą, nie o to mi teraz chodzi. Uspokoiliście się już? Chciałabym z wami porozmawiać.

-Co się dzieje droga…. Evie, tak? – powiedział James prawie zupełnie spokojny.

- No dobra– westchnęłam ignorując pytanie – Chodzi o to, że wraz z moją przyjaciółką pierwszego dnia wybrałyśmy się na błonia.  No i w pewnym momencie Larissa zauważyła dwóch Ślizgonów, którzy o czymś rozmawiali. Dowiedziałyśmy się ciekawych rzeczy, między innymi tego, że za niedługo mają podpalić chatkę Hagrida – trójka chłopaków popatrzyła na siebie z zaintrygowaniem. – A więc od tak naprawdę początku szkoły zarywałyśmy noce, aby nauczyć się jakiś sensownych zaklęć, żeby ich powstrzymać. Wiecie, Szatańska Pożoga to nie jest jakiś tam płomyczek.

- Co to za Ślizgoni? – spytał Remus

- Fitzpatrick i Bleen – odrzekłam. – Dajcie mi dokończyć. Ale moja kochana przyjaciółka wpadła na pomysł, że możecie nam pomóc.

- Wchodzimy w to – powiedział James, a Syriusz pokiwał głową.

- Ale…

- Luncio, to przecież będzie świetna przygoda! Może wtedy Evans zostawi Smarkerusa i umówi się ze mną.

- Taki przebieg zdarzeń jest najmniej prawdopodobny James – powiedział Syriusz – Prędzej Smarkerus umyje włosy.

- Jasne, bardzo śmieszne. Właściwie co ona w nim widzi?

- James, przestań myć włosy, może wtedy Evans zwróci na ciebie uwagę.

- Ok, dobra – powiedziałam, gdy konwersacja zeszła na złe tory – Oni są na siódmym roku, wy na drugim, a my na pierwszym. Raczej siłą się nie wykażemy. Ale możemy mieć jedną tajną broń. Waszą pelerynę niewidkę.

Cała trójka popatrzyła na siebie ze zdziwieniem. Jednak ich zaskoczyłam, szach mat.

- Skąd wiesz, że mamy peleryne? – spytał James.

- Widziałam jak się pod nią chowacie, zresztą nieważne. Chodzi mi o to, że ta peleryna naprawdę się przyda, ułatwi nam wiele rzeczy. Pomożecie, czy nie?

Spojrzeli na siebie we trójkę. Zgodnie pokiwali głowami.

- Będzie zabawa! – zaklaskał w dłonie Syriusz – Tylko kto o zdrowych zmysłach próbowałby podpalić chatkę Szatańską Pożogą?

- Zapewne ich poziom inteligencji nie jest zbyt wysoki – wzruszyłam ramionami.

- Chyba, że dostali takie polecenie od kogoś – wtrącił się Remus.

Usłyszawszy tą myśl uznałam, że jest to bardzo prawdopodobne. Tylko dla kogo by pracowali? I co ktoś chciał osiągnąć poprzez takie coś?

Przez kilkadziesiąt sekund trwała cisza przerywana tylko przez trzaskający ogień w kominku. Każdy pogrążony był we własnych myślach i analizował naszą wymianę zdań.

- Spotkajmy się jutro wszyscy w bibliotece. Ułożymy plan działania– powiedziałam.

- No i wszystko załatwione. A teraz, piękna pani wybacz, ale obowiązki wzywają – uśmiechnął się nonszalancko Syriusz – Peter! Ty zielony gumochłonie! Było nie zjadać wszystkiego co wygląda jak czekolada!

Chłopak szybko pobiegł do dormitorium, a za nim James. Remus tylko lekko się uśmiechnął i spokojnym krokiem poszedł za jego przyjaciółmi.

W co ja się wpakowałam?